تولدی دیگر

بیست سال پیش یعنی سال   1368  با دریافت مدرک لیسانس در ادبیات انگلیسی  به دنیای به اصطلاح  دانشگاه دیده ها قدم گذاشتم. سال ها ی  بسیار ، بسیار کتاب خوانده بودم . عاشقانه در ادبیات جهان غوطه می خوردم و تشنه وارازاین دریای بیکران می نوشیدم . بعدها هم که برحسب هم  ضرورت و هم  علاقه ، پا به دنیای ترجمه گذاشتم احساس می کردم  ارتباطی را که متناسب با شخصیتم بود  بین این دو دنیا برقرار کرده ام. راضی بودم و می اندیشیدم به هرآنچه برای تنفس دراین دریا ی بیکران مورد نیاز من است دسترسی دارم .

تا اینکه در تابستان گرم سال گذشته گذرم به بوستانی از جنس سبزه به نام " بوستان سنگی " افتاد . برای فرار از گزش نیش لاکرداری های روزگار به خنکای شبهای طولانی تابستان  پناه آورده و به شدت مشغول پروراندن عضلات  جسم و جان  بودم . درتنهایی به نشخوار بازی های زندگی  می پرداختم  وسعی می کردم برای گریز از دردها یم راهی بجویم  . دردل  نوای سوزناک مجید ظروفچی مخبط سوته دل را دوره  می کردم : 

شرنگ زندگی زند به جان من ــ  شراب تلخ غم رود به کام من  ، به یاد فیروزه !

در یکی ازاین شب ها دست روزگار یک باردیگر خوش کرداری نشان داده مرا با بانویی فرهیخته آشنا کرد . بانو پروانه( من نیز به تبعیت از دیگردوستانشان ایشان را بانو می نامم )  که در دنیای مجازی رایانه ها  از ارباب فن بود  (و  هست )  ، پنجره ای از جنس پوست و خون و هوای وطن را به رویم گشود. با گشاده دستی و کرم هرآنچه درانبان داشت درطبق اخلاص نهاده  به این دل آرزومند پیش کش  نمود .

همراهی با این بانوی بزرگوار به من آموخت زندگی دردنیای مجازی فقط وابستگی به تکنولوژی و سخت افزار ها ونرم افزارهای رایانه ای نیست  .

آموختم که من نیز دردنیایی مجازی زندگی می کرده ام که به دلیل شباهت هایی اجتناب ناپذیرش  با دنیای پیرامون ام به اشتباه آن را ازآن خود می دانستم . دانستم که  بیگانگی ام با این دنیا از جنس بیگانگی سنگ و بلور بود . دانستم  که  از زندگی بس ناچیز می دانم .   دانستم که  زبانی که باآن سخن می گویم ، زبان من نیست .  احساس عشق و شور و یاس و ناامیدی با رنگ وبوی  دنیایی که  به من تعلق نداشت احساس واقعی من نبود .  نیازمندی به  داشتن و تجربه ی آنچه در اصل  ازآن من نبود نیازی دروغین بود ، و زندگی در دنیایی که نمی بایست جز نظاره کردن و شناختن آن  هدف دیگری می داشتم  ، همه وهمه بیگانگی با خود و خدایم را برایم به بار آورده بود .

آموختم که پیش ازآنکه به دنبال رومیوی شیفته کوچه پس کوچه های  ورونا  را زیر پا بگذارم ، بر بدبختیهای کوزت بی نوا دل بسوزانم ، بازگشت ایلیاد نگون بخت به خانه اش را پاس بدارم و در بهشت گمشده ی میلتون به دنبال حوروغلمان بدوم ، به تماشای  عشق ورزی  بیژن و منیژه بنشینم که با جسارت وشهامت ، عشق شان را از اعماق سیاه چال کینه توزی افراسیاب به بلندای آسمان ها بانگ می زنند ، پاکی سیاوش نورسته را بستایم که چون ابراهیم بر آتش شد و سوختن در شرر عشق را از نو معنا کرد، قامت خدنگ شیرزنانی چون رودابه و تهمینه را بستایم که آبروی ازدست رفته ی حوا را باز خریدند ، خطای پهلوانانی چون رستم وزال را نظاره کنم که درآستانه ی خدای گونه شدن ، پور پاک نهادشان را در مسلخ جاه طلبی و غفلت  قربانی می کنند . 

 و این ها همه ، درقالب کلام پاک بزرگ مردی که عشق کلام اول و آخرش بود ، برپیشانی روزگار حک می شوند.  

و من چه می دانم عشق یعنی چه.